Staw skokowy nie jest prosto zbudowany. Składa się ze stawu skokowego górnego oraz dolnego, a tworzy go kość piszczelowa, strzałkowa oraz skokowa i piętowa.

Staw skokowy górny pozwala nam na wykonanie ruchu zawiasowego, natomiast dolny na ruch inwersji (stanięcie na wewnętrznej krawędzi stopy) oraz ewersji (stanięcie na bocznej krawędzi stopy). Aby poszczególne kości mogły łącznie funkcjonować jako staw skokowy połączone są ze sobą licznymi więzadłami. Pomiędzy kością piszczelową, a strzałkową istnieje więzozrost piszczelowo-starzałkowy, po stronie przyśrodkowej więzadło trójgraniaste (warstwa powierzchowna i głęboka) , natomiast po stronie bocznej więzadło strzałkowo-skokowe przednie (ATFL), więzadło strzałkowo-piętowe (CFL) oraz więzadło strzałkowo-skokowe tylne (PTFL). Do tego wszystkiego dochodzą mięśnie goleni które czynnie stabilizują staw skokowy.

Najczęstszym urazem stawu skokowego jest „skręcenie kostki”. Taki uraz może powstać w czasie biegu po nierównej nawierzchni, nieprawidłowego zeskoku, czy obrotu na stopie. Stanowi on 85% wszystkich urazów stawu. Rzadziej narażeni jesteśmy na uraz bezpośredni. Uszkodzenia aparatu więzadłowego stawu skokowego zazwyczaj dobrze się goją, wobec czego wystarcza postępowanie zachowawcze.

Często powtarzane urazy, nieprawidłowe postępowanie po urazie oraz zbyt wczesny powrót do treningu może skutkować przewlekłą niestabilnością stawu skokowego. Jest to wskazanie do leczenia chirurgicznego.

 

W trakcie operacji staramy się odtworzyć napięcie więzadeł stabilizujących staw skokowy. Najczęściej wykonywanym zabiegiem jest rekonstrukcja więzadeł kompleksu bocznego. Zabieg przeprowadzamy z niewielkiego cięcia przy kostce bocznej, odnajdujemy odpowiednie więzadło i „napinamy” je korzystając z implantów tzw. "kotwic". Naprawione więzadło dodatkowo wzmacniamy doszywając troczek prostowników – grubą łącznotkankową strukturę pokrywającą staw skokowy. Po zabiegu staw skokowy unieruchamiamy w stabilizatorze.

W dniu wypisu pacjent otrzymuje instruktaż do procesu rehabilitacji.