Zerwanie ścięgna Achillesa – najczęściej dochodzi do niego w wyniku nadmiernego rozciągnięcia ścięgna z jednoczesnym z napięciem mięśnia brzuchatego łydki. Charakterystyczne jest odczucie opisywane przez pacjentów jako uderzenie w łydkę lub smagnięcie biczem. Na zerwanie narażony jest najczęściej środkowy odcinek ścięgna Achillesa (stosunkowo cienki i mniej ukrwiony).

​​​Często do urazów dochodzi w wyniki przewlekłych patologii – zmiany zapalne, osłabiające ścięgno prowadzą do powstawania mikrouszkodzeń. Spotykane często u biegaczy i nieleczone mogą przewlekle uszkodzić włókna ścięgna Achillesa. Niepokojące sygnały to: ból, trzeszczenie (tarcie) podczas ruchu, ucieplenie, poszerzenie obrysu ścięgna. W przypadku ich wystąpienia zaleca się konsultacje z ortopedą, wykonanie badania USG, ograniczenie wysiłku fizycznego i wdrożenie leczenia(czynniki wzrostu, rehabilitacja).​

​​Zdarzają się również urazy u osób, które nie miały wcześniej podobnych objawów: sportowców, ludzi aktywnych. W takich przypadkach do zerwania ścięgna dochodzi w wyniku zaburzeń funkcji nerwowo-mięśniowej, zaburzeń biomechaniki i zbyt dużego obciążenia treningowego. Nieprawidłowe bywa też przygotowanie – brak rozgrzewki, odwodnienie, wysiłek podczas infekcji ogólnoustrojowej.​

​​Na zerwanie ścięgna Achillesa najbardziej narażone są osoby uprawiające sporty, w których często dochodzi do wyskoków, zmian kierunku ruchu i nagłych przyspieszeń (piłka ręczna, squash, badminton, koszykówka, siatkówka).​

​​Największe znaczenie ma wywiad, badanie kliniczne (lekarskie) i badania dodatkowe (USG, rezonans). Najczęściej urazowi towarzyszy ból w okolicy ścięgna, pojawia się krwiak i obrzęk okolicy łydki, ograniczenie ruchu zgięcia grzbietowego stopy, brak możliwości wspięcia na palce.​

​​Lekarz, wykonując badanie, sprawdza czy jest ciągłość ścięgna i czy przenosi ono obciążenie (test Thompsona).​

​​USG potwierdza uszkodzenie, pozwala określić, na jakiej wysokości doszło do zerwania i jak daleko od siebie znajdują się końce ścięgna (tzw. retrakcja). Jest to istotne z punktu widzenia wyboru ewentualnej techniki operacyjnej odtwarzającej ciągłość.

​​

​​Po przeprowadzeniu badania głównego i badań dodatkowych lekarz potrafi określić, czy ścięgno jest zerwane całkowicie czy częściowo. Niektóre uszkodzenie częściowe możemy leczyć zachowawczo unieruchamiając kończynę(but ortopedyczny, gips) i podając preparaty komórek macierzystych i czynników wzrostu. W przypadku uszkodzenia całkowitego, możemy zdecydować się na leczenie operacyjne lub zachowawcze. Leczenie zachowawcze stosowane jest przeważnie u osób, u których istnieją przeciwwskazania do leczenia operacyjnego. Taki wybór wiąże się z długotrwałym (ok. 10 tygodni) unieruchomieniem stawu skokowego i późniejszą rehabilitacją. Drugą możliwością jest leczenie operacyjne.

​​

​​Całkowicie zerwane ścięgno Achillesa. Szycie ścięgna, można przeprowadzić metodą „na otwarto” lub przezskórnie. Metodą preferowaną jest mini-inwazyjne przezskórne szycie Achillesa. Zabieg polega na zbliżeniu kikutów ścięgna specjalnym szwem przeprowadzanym przez małe nacięcia w skórze. Metoda ta umożliwia szybsze obciążanie nogi po operacji, skraca okres unieruchomienia i umożliwia szybszą rehabilitację. W przypadkach bardziej skomplikowanych, np. na poziomie przyczepu ścięgna do kości piętowej, leczenie przeprowadza się metodą otwartą. W Sportho Klinice szycie ścięgna Achillesa przeprowadzamy w sposób bezpieczny i profesjonalny, dbając o komfort i dobre samopoczucie naszych pacjentów na każdym etapie zabiegu. Z nami zadbasz o swoje zdrowie i szybko powrócisz do aktywności fizycznej.

​​

​​Po operacji ścięgna Achillesa staw skokowy unieruchomiony jest w pozycji zgięcia podeszwowego (aby wyeliminować napięcie naprawianego ścięgna). Stosowane są do tego buty ortopedyczne lub syntetyczny gips. W pierwszych tygodniach pacjent porusza się w asekuracji kul łokciowych. Po dwóch tygodniach, podczas wizyty kontrolnej, lekarz usuwa szwy i rozpoczyna się proces właściwej rehabilitacji. W pierwszym okresie ukierunkowany jest on na wygojenie ran pooperacyjnych (ograniczenie powstawania zrostów), następnie stopniowo przywracany jest zakres ruchu w stawie skokowym. Ostatnim elementem jest odbudowa siły mięśnia trójgłowego łydki. Każdy etap rehabilitacji to również kształtowanie odpowiednich wzorców ruchowych oraz ćwiczenia kontroli nerwowo-mięśniowej i propriocepcji.

​​

​​Powrót do pełnej sprawności po całkowitym uszkodzeniu ścięgna Achillesa zajmuje 4-8 miesięcy, w zależności od zastosowanego leczenia i intensywności rehabilitacji. Na każdym etapie leczenie jest monitorowane, w razie potrzeby stosuje się terapię czynnikami wzrostu lub komórkami macierzystymi. Każdorazowo leczenie powinna zakończyć ocena biomechaniczna, której prawidłowe wyniki są warunkiem bezpiecznego powrotu do aktywności sportowej.