SPORTHO
CLINIC
Zabieg artroskopii stawu kolanowego jest obecnie złotym standardem w postępowaniu diagnostyczno-leczniczym. Wskazania do wykonania artroskopii stawu kolanowego obejmują:
- stany po urazach stawu kolanowego,
- przewlekłe dolegliwości bólowe,
- ograniczenie ruchomości oraz zablokowanie stawu kolanowego.
W trakcie zabiegu chirurg wykonuje punktowe cięcia skóry, przez które do wnętrza stawu wkładane jest wąskie narzędzie zakończone kamerą. Na tym etapie zabiegu operator weryfikuje stan struktur śródstawowych i odnajduje przyczynę dolegliwości. Następnie z drugiego punktowego cięcia do stawu wkładane mogą być narzędzia niezbędne do naprawy uszkodzenia. W końcowym etapie zabiegu chirurg wypłukuje wnętrze stawu z krwi, a w stawie pozostawia się dren. W wyjątkowych sytuacjach konieczne może być unieruchomienie kończyny w ortezie.
O szczegółach postępowania w okresie pooperacyjnym informujemy pacjenta po zabiegu.
Zazwyczaj do uszkodzenia łąkotki dochodzi w wyniku urazu skrętnego kolana. Łąkotka zakleszcza się niefortunnie pomiędzy krawędziami kłykci: piszczelowego oraz udowego. Dochodzi wtedy do powstania pęknięcia.
Najczęstszym objawem jest ból nasilający się przy obciążaniu stawu kolanowego i w końcowych zakresach zgięcia i wyprostu. Podczas badania odczuwalny jest dyskomfort w palpacji uszkodzonej łąkotki i w maksymalnym zgięciu stawu.
Podstawą rozpoznania uszkodzenia jest wywiad i badanie pacjenta. Podejrzenie uszkodzenia weryfikujemy, wykonując dynamiczne badanie USG oraz badanie rezonansem magnetycznym. Mając komplet badań dodatkowych, możemy zaplanować zakres naprawy uszkodzonych struktur.
Operację szycia łąkotki rozpoczynamy od wykonania standardowych dojść do stawu kolanowego, w tym celu wykonujemy dwa małe nacięcia skóry. Wszystkie wewnętrzne elementy stawu są dokładnie oglądane. Sprawdzamy łąkotkę przyśrodkową, łąkotkę boczną, chrząstkę stawową oraz więzadła. Za pomocą specjalnego haczyka uwidaczniamy uraz. Jeśli wystąpiło uszkodzenie przytorebkowe trzonu chrząstki, szycie łąkotki daje naprawdę dobre rokowania. Określamy wielkość uszkodzenia, a następnie podejmujemy decyzję, która metoda naprawy będzie optymalna. Planem i celem operacji jest oczywiście uratowanie łąkotki. Implantujemy zszywkę, która zbliży uszkodzony fragment do torebki stawowej, umożliwi zrost oraz regenerację chrząstki. Specjalnymi narzędziami dokonujemy skrwawienia tkanki łąkotki, aby zwiększyć potencjał gojenia. Po opracowaniu miejsca uszkodzenia wprowadzamy zszywkę. Odpowiednie umiejscowienie kotwiczek w łąkotce pozwala na wewnątrzstawowe szycie. Po udanym zszyciu nadmiar nici jest odcinany. Następnym etapem operacji jest kontrola stabilności łąkotki. Końcowym etapem zabiegu szycia łąkotki jest płukanie stawu i zszycie nacięć skóry. Po zabiegu operowane kolano umieszczamy w ortezie z regulacją kąta zgięcia.
W dniu wypisu pacjent jest instruowany odnośnie zalecanego postępowania rehabilitacyjnego.
Zabieg rekonstrukcji więzadła krzyżowego przedniego wykonywany jest z powodu jego całkowitego uszkodzenia. Do uszkodzenia więzadła dochodzi w czasie urazu skrętnego stawu kolanowego. Więzadło krzyżowe przednie (ACL) zabezpiecza podudzie przed nadmiernym i nieprawidłowym przesunięciem względem uda.
Nadmierne przesunięcie podudzia pacjent odczuwa jako uczucie niestabilności, któremu towarzyszy często ostry ból oraz obrzęk kolana. W chwili przemieszczenia powierzchnie stawowe oraz łąkotki znajdują się w nieprawidłowym położeniu, co często powoduje ich zniszczenie. Niestabilność kolana nieuchronnie prowadzi do uszkodzenia innych, dotychczas jeszcze zdrowych struktur stawowych (łąkotek i chrząstki stawowej), a w końcowym efekcie do rozwoju wczesnych zmian zwyrodnieniowych.
Zabieg rekonstrukcji ACL wykonywany jest z użyciem technik artroskopowych. W początkowym etapie zabiegu chirurg wykonuje punktowe cięcie skóry, przez które do wnętrza stawu wkładane jest wąskie narzędzie zakończone kamerą. Następnie z drugiego punktowego cięcia do stawu wkładane są narzędzia i przeszczep więzadła, który jest mocowane w dwóch tunelach kostnych: udowym i piszczelowym. W zabiegu tym uszkodzone więzadło zastępowane jest grubym pęczkiem, który musi być napięty w całym zakresie ruchomości stawu kolanowego, a w szczególności w ostatniej fazie wyprostu. Wykonujemy rekonstrukcje z użyciem różnych materiałów. Mogą to być własne ścięgna pacjenta, np. z mięśnia półbłoniastego i połścięgnistego lub z materiałów sztucznych. W końcowym etapie zabiegu chirurg wypłukuje wnętrze stawu z krwi, a w stawie pozostawia się dren. Rehabilitację pacjent rozpoczyna już następnego dnia po zabiegu operacyjnym.
O szczegółach postępowania w okresie pooperacyjnym informujemy pacjenta po zabiegu.
Powrót do sportu w przypadku uszkodzenia więzadła krzyżowego przedniego jest jak najbardziej możliwy. Uraz ten, który dotyczy głównie tzw. rekreacyjnych narciarzy i piłkarzy, daje możliwość sportowcom po zabiegu operacyjnym powrotu do uprawiania lubianego przez siebie sportu.
Zastosowanie osocza bogatopłytkowego w ortopedii i medycynie sportowej jest bardzo szerokie. W schorzeniach takich jak:
- łokieć tenisisty lub golfisty,
- kolano skoczka lub biegacza,
- zapalenie ścięgna Achillesa,
- ostrogi piętowe,
- uszkodzenia chrząstki stawowej,
- uszkodzenia pierścienia (stożka) rotatorów barku,
- zapalenie ścięgien, mięśni i kaletek.
Płytki krwi są naturalnie występującym składnikiem krwi i wraz z uwalnianymi komórkowymi czynnikami wzrostu odgrywają ważną rolę w procesie gojenia i regeneracji. Stymulują migrację komórek do miejsca uszkodzenia, ich namnażanie, różnicowanie oraz dodatkowo proliferację naczyń krwionośnych. Osocze bogatopłytkowe (PRP – Platelet Rich Plasma) jest koncentratem o małej objętości, zawierającym kilkukrotnie większą ilość płytek krwi niż bazowa ilość u pacjenta. Właściwości PRP są zatem wykorzystywane w leczeniu urazów ortopedycznych jako biologiczna, skuteczna i bezpieczna terapia małoinwazyjna. Podczas terapii wykorzystujemy autologiczny materiał pacjenta, dzięki czemu unikamy ryzyka transmisji chorób wirusowych, czy reakcji alergicznych.
Zabieg podania osocza bogatopłytkowego jest zabiegiem wykonywanym amulatoryjnie (bez pobytu w szpitalu) w znieczuleniu miejscowym.
Zabieg składa się zasadniczo z trzech etapów.
W pierwszym etapie do specjalnego pojemnika pobierana jest krew. Następnie jest ona przetwarzana w specjalistycznym separatorze (maszyna do oddzielania płytek krwi od pozostałych składników krwi). Proces separacji jest w pełni zamknięty, sterylny i bezpieczny. W ostatnim etapie zabiegu PRP jest wstrzykiwane w kontuzjowane, uszkodzone lub bolesne miejsce. Często zabieg wykonywany jest pod kontrolą USG.
Rehabilitację pacjent rozpoczyna już następnego dnia po zabiegu operacyjnym. Program rehabilitacji dobierany jest odpowiednio do rodzaju schorzenia.
Klinika ortopedii
