SPORTHO
CLINIC
Artroskopia barku jest obecnie najczęściej wykonywanym zabiegiem diagnostyczno-leczniczym u pacjentów z dolegliwościami, które nie ustąpiły pomimo fizjoterapii . Wskazania do wykonania artroskopii barku obejmują:
- nawykowe zwichnięcia barku
- przewlekłe dolegliwości bólowe
- ograniczenie ruchomości
- uszkodzenie ścięgien pierścienia rotatorów.
Artroskopię stawu barkowego przeprowadza się w znieczuleniu ogólnym i splotowym. Rodzaj znieczulenia jest omawiany przez anestezjologa przed zabiegiem. Podczas zabiegu pacjent układany jest w pozycji pół siedzącej lub na zdrowym boku z ręką umieszczoną na specjalnym wyciągu. Na czas operacji staw wypełniany jest płynem do artroskopii. Zabieg wykonywany jest przez niewielkie nacięcia („przez dziurkę od klucza”) a wszystkie działania obserwowane są na monitorze, w zależności od rodzaju uszkodzenia wykonuje się niezbędne „portale”, przez które wprowadza się implanty i dokonuje napraw.
Na rany pooperacyjne zakłada się pojedyncze szwy, a następnie opatrunek. Po zabiegu pacjent porusza się samodzielnie. Rękę umieszcza w ortezie lub temblaku. Następnego dnia pacjent może być wypisany do domu.
Przed wypisem udziela się instruktażu do postępowania rehabilitacyjnego.
Stożek rotatorów, inaczej zwany pierścieniem rotatorów, pokrywa przednią, tylną oraz górną powierzchnię stawu ramienno-łopatkowego. Jest strukturą powstałą ze ścięgien czterech mięśni obręczy barkowej: nadgrzebieniowego, podgrzebieniowego, podłopatkowego i obłego mniejszego. Jego główną funkcją jest stabilizacja głowy kości ramiennej w stawie, unoszenie ramienia oraz ruchy obrotowe w stawie. Uszkodzenie stożka rotatorów jest jednym z najczęstszych przypadłości stawu barkowego.
Do uszkodzenia struktury dochodzi w wyniku urazu lub postępujących zmian degeneracyjnych w ścięgnie lub jego przyczepie. Uszkodzenie stożka rotatorów będące wynikiem zmian zwyrodnieniowych ścięgien i mięśni obręczy barkowej przebiega w sposób przewlekły, początkowo często bez istotnych dolegliwości. Zarówno w sporcie, jak i w pracy uraz tego typu może wystąpić w wyniku wykonywania powtarzających się czynności z uniesionym do góry ramieniem. Wśród sportowców najbardziej narażeni są ci, uprawiający dyscypliny wymagające częstego utrzymywania ramion w górze np.: siatkówka, koszykówka, piłka ręczna, tenis, czy pływanie. To samo może dotyczyć osób pracujących w zawodach, w których wykonuje się różnego rodzaju prace z uniesionymi ramionami np.: malowanie sufitów, praca na budowie itp. Uszkodzenie stożka rotatorów może mieć przebieg ostry, w wyniku urazu np. upadku na wyprostowaną kończynę lub dźwignięciu ciężaru z nagłą rotacją ramienia.
Podstawą rozpoznania uszkodzenia stożka rotatorów jest bolesne ograniczenie odwodzenia barku u pacjentów wykonujących pracę lub aktywności z grupy ryzyka. Podejrzenie uszkodzenia weryfikujemy wykonując dynamiczne badanie USG oraz badanie rezonansem magnetycznym. Mając komplet badań dodatkowych możemy zaplanować zakres naprawy uszkodzonych struktur.
Obecnie złotym standardem w leczeniu uszkodzeń stożka rotatorów jest leczenie artroskopowe, gdzie pod kontrolą kamery dokonuje się ponownego przyszycia ścięgna do guzka większego, czyli do miejsca od którego to ścięgno się oderwało. Do tego celu używa się specjalnych implantów mocujących tzw. „kotwic". Okres rekonwalescencji u pacjentów jest różny i w dużej mierze zależy od tego wieku i zdolności regeneracyjnych. Zaraz po zabiegu operacyjnym bark jest unieruchomiony, żeby stworzyć najlepsze warunki na integrację ścięgna z kością. Okres unieruchomienia może się wahać od 4 do 6 tygodni. Następnie rozpoczyna się leczenie usprawniające i rehabilitacyjne.
Powrót do sportu w przypadku uszkodzenia stożka rotatorów jest jak najbardziej możliwy. Uraz ten, który dotyczy głównie tzw. rzucających sportowców jak: piłkarzy ręcznych, siatkarzy czy tenisistów, daje możliwość sportowcom po zabiegu operacyjnym powrotu na swój dotychczasowy poziom wyczynu.
Obrąbek stawowy barku to struktura zbudowana z chrząstki włóknistej o kształcie pierścienia ściśle przylegającego do kostnej panewki. Pogłębia panewkę, dzięki czemu przyczynia się do ochrony głowy kości ramiennej. Obrąbek i przyczepiająca się wzdłuż panewki torba stawowa odgrywają kluczową rolę w zapewnieniu stabilności stawu. Zabezpieczają go przed wysuwaniem się głowy z panewki. Obrąbek stawowy jest strukturą bogato unaczynioną i unerwioną co powoduje silne dolegliwości bólowe w przypadku jego uszkodzenia.
Uszkodzenia mogą być wynikiem wielokrotnego powtarzania pewnych ruchów lub ostrego urazu. Do rozerwania obrąbka stawowego barku często dochodzi przy ostrym urazie na skutek upadku na wyciągnięte ramię.
Najczęstszym objawem jest ból utrudniający sprawne wykonywanie ruchów w stawie ramiennym w trakcie różnych czynności lub podczas uprawiania sportu. Podczas badania odczuwalny jest dyskomfort przy wymuszonej rotacji zewnętrznej i odwiedzeniu stawu ramiennego pod kątem 90°. Czasami przy tego typu urazie może dojść do charakterystycznego „strzału”. Dodatkowo można zaobserwować osłabienie siły mięśniowej pierścienia rotatorów.
W lżejszych przypadkach podstawą jest leczenie nieoperacyjne. Rehabilitacja polegająca na zwiększeniu zakresu ruchów i stopniowym zwiększeniu aktywności fizycznej może dać zadowalające rezultaty. Jeśli leczenie zachowawcze nie przynosi spodziewanej poprawy, wówczas konieczny jest zabieg chirurgiczny. Artroskopia barku ma na celu wykonanie plastyki rozdartego obrąbka. Pacjenta znieczulamy i układamy w pozycji "fotela plażowego". Następnie pod kontrolą kamery dokonuje się ponownego przyszycia uszkodzonego obrąbka stawowego. Do tego celu używa się specjalnych implantów mocujących tzw. „kotwic". Po zabiegu bark unieruchamiamy w specjalnej ortezie na okres 4-6 tygodni.
Przy wypisie pacjentowi udzielamy instruktażu odnośnie dalszego postępowania rehabilitacyjnego.
Zastosowanie osocza bogatopłytkowego w ortopedii i medycynie sportowej jest bardzo szerokie. W schorzeniach takich jak:
- Łokieć tenisisty lub golfisty
- Kolano skoczka lub biegacza
- Zapalenie ścięgna Achillesa
- Ostrogi piętowe
- Uszkodzenia chrząstki stawowej
- Uszkodzenia pierścienia (stożka) rotatorów barku
- Zapalenie ścięgien, mięśni i kaletek.
Płytko krwi są naturalnie występującym składnikiem krwi i wraz z uwalnianymi komórkowymi czynnikami wzrostu odgrywają ważną rolę w procesie gojenia i regeneracji. Stymulują migrację komórek do miejsca uszkodzenia, ich namnażanie, różnicowanie oraz dodatkowo proliferację naczyń krwionośnych. Osocze bogatopłytkowe (PRP – Platelet Rich Plasma) jest koncentratem o małej objętości, zawierającym kilkukrotnie większą ilość płytek krwi, niż bazowa pacjenta. Właściwości PRP są zatem wykorzystywane w leczeniu urazów ortopedycznych jako biologiczna, skuteczna i bezpieczna terapia małoinwazyjna. Podczas terapii wykorzystujemy autologiczny materiał pacjenta, dzięki czemu unikamy ryzyka transmisji chorób wirusowych, czy reakcji alergicznych.
Zabieg podania osocza bogatopłytkowego jest zabiegiem wykonywanym amulatoryjnie (bez pobytu w szpitalu) w znieczuleniu miejscowym.
Zabieg składa się zasadniczo z trzech etapów.
W pierwszym etapie pobierana jest krew do specjalnego pojemnika. Następnie pobrana krew jest przetwarzana w specjalistycznym separatorze (maszyna do oddzielania płytek krwi od pozostałych składników krwi) komórek macierzystych od pozostałych składników krwi. W naszej Klinice zabiegi wykonujemy przy pomocy najnowocześniejszych komputerowych separatorów komórkowych. Proces separacji jest w pełni zamknięty, sterylny i bezpieczny. W ostatnim etapie zabiegu po oddzieleniu płytek krwi są one wstrzykiwane w kontuzjowane, uszkodzone lub bolesne miejsce. Często zabieg wykonywany jest pod kontrolą USG.
Rehabilitację pacjent rozpoczyna już następnego dnia po zabiegu operacyjnym. Program rehabilitacji dobierany jest odpowiednio do rodzaju schorzenia.
